സൗന്ദര്യപരിപ്രേക്ഷ്യങ്ങളുടെ മാറ്റിയെഴുത്തുമായി The Shape Of Water.

ചിത്രകഥകളായും കഥപറച്ചിലുകാരുടെ താളവ്യത്യാസങ്ങളിലായും നൃത്തമായും സംഗീതമായും സ്റ്റേജിലും സ്‌ക്രീനിലുമെല്ലാം നിറഞ്ഞാടിയ ‘The Beauty and the Beast’ എന്ന ഫ്രഞ്ച് Fairytale-ന്റെ രൂപകത്തിൽ ‘സൗന്ദര്യം’ എന്ന ഏറ്റവും ആത്മനിഷ്ഠമായ, മറ്റേത്‌ ദൃശ്യമാകുന്ന മാനുഷികമൂല്യങ്ങളുടെയും വലിപ്പച്ചെറുപ്പങ്ങൾ നിശ്ചയിക്കുന്ന ഒന്നിനെ, ഒരു ചിത്രകാരന്റെ ഭാവാത്മകതയിൽ, ഒരു ശില്പിയുടെ കരവിരുതിൽ, ഒരു സംഗീതജ്ഞന്റെ കാവ്യാത്മകതയിൽ Guillermo del Toro വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന, അളന്നുമുറിക്കുന്ന, ആഘോഷമാക്കുന്ന ചിത്രമാണ് ‘The Shape Of Water.’ അറുപതുകളിലെ കോൾഡ് വാർ കാലഘട്ടത്തിലാണ് സിനിമ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്. സ്റ്റേറ്റ് രഹസ്യമായി നടത്തിവരുന്ന ഒരു ലബോറട്ടറിയിൽ പരിപാലകയാണ് എലീസ എന്ന കേന്ദ്രകഥാപാത്രം. മൂകയായ എലീസ, അവൾക്കുചുറ്റുമുള്ള ചെറിയ ലോകത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കൗതുകത്താൽ, തന്റെ വിരസജീവിതത്തോടുള്ള മടുപ്പിനാൽ എല്ലാത്തിനോടും ഒരു എക്സൈറ്റ്മെന്റ് സൂക്ഷിക്കുന്നവളാണ്. അങ്ങനെയിരിക്കെ സ്റ്റേറ്റ് പരീക്ഷണത്തിനായി കൊണ്ടുവരുന്ന ഒരു ഉഭയജീവിയിൽ ആകൃഷ്ടയാകുന്ന എലീസ അതുമായി വിനിമയം ചെയ്യുവാൻ ശ്രമിക്കുകയും വിജയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവർക്കിടയിൽ വളർന്നുവരുന്ന ബന്ധത്താൽ ഈ ജീവിയെ രക്ഷപ്പെടുത്തുവാൻ എലീസ ശ്രമിക്കുന്നതും അനുബന്ധസംഭവങ്ങളുമാണ്‌ ചിത്രം പറയുന്നത്‌.

Sally Hawkins അവതരിപ്പിച്ച എലീസ എന്ന കഥാപാത്രമാണ് ചിത്രത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദു. ഒരു നദിയിൽ നിന്നും കിട്ടിയ, ജന്മനാ മൂകയായ, അനാഥയായ ഒരുവൾ. തന്റെ വൈകല്യത്തിന്റെ ഫലമായി എല്ലാവരിൽ നിന്നും അനുതാപം ഏറ്റുവാങ്ങേണ്ടിവന്ന, ‘താൻ’ എന്ന ഐഡന്റിറ്റി ഈ സഹാനുഭൂതിയിൽ ഇല്ലാതാവുന്നത് അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്ന, വളരെ വിരസമായ ദിനചര്യകളിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തേണ്ടിവന്ന കഥാപാത്രമാണ് എലീസ. ആരോരുമില്ലായ്മയുടെ മടുപ്പുനികത്തുവാൻ വേണ്ടി അയൽക്കാരനായ Giles-ന് മകളെപോലെയാവുകയും ടെലിവിഷനിൽ കാണുന്ന നൃത്തത്തിലും രാവെളിച്ചങ്ങളിലും താൻ ജോലിചെയ്യുന്ന ലബോറട്ടറിയുടെ രഹസ്യങ്ങളിലും അഭിരമിക്കുവാൻ, അതുവഴിയെങ്കിലും താനായി നിലനിൽക്കുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നവളാണ് അവൾ. എലീസയാൽ പ്രേക്ഷകനിൽ ജനിക്കുന്ന Empathy ആണ് ചിത്രത്തിന്റെ ആത്മാവായി കണക്കാക്കുവാൻ കഴിയുക. ‘Disabled’ എന്ന ‘ബ്യൂട്ടിലെസ്സ്’ സ്റ്റേറ്റ് അല്ല, മറിച്ച്‌ ഓരോ gesture-കളിലൂടെയും എലീസ നേടിയെടുക്കുന്ന വാത്സല്യം, അവൾ സ്വയം കണ്ടെത്തുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതോ നേടിയെടുക്കുന്നതോ ആയ ഒരു ചിരി തുടങ്ങിയവയിലൂടെയാണ് ചിത്രവും, അതിന്റെ ആഴവും ആരംഭിക്കുന്നത്.

ആന്തരിക സൗന്ദര്യത്താൽ, വശ്യയായ രാജകുമാരിയെ വിജയിച്ച്‌ ശാപമോക്ഷം നേടുന്ന മൃഗരാജാവിന്റെ വീരഗാഥയാണ് അടിസ്ഥാന രൂപകമെങ്കിലും ‘Beauty’ എന്നതിനെ മൂകയായ, വിരസയായ, ഒറ്റപ്പെട്ടവളായ ഒരുവളുടെ ജീവിതത്തിലൂടെ നോക്കികാണുവാനാണ്‌ ചിത്രം ശ്രമിക്കുന്നത്. സൗന്ദര്യത്തെ മൂല്യവത്കരിക്കുന്നതിനാൽ alarm സെറ്റ് ചെയ്ത് സ്വയംഭോഗം ചെയ്യേണ്ടിവരുന്നത്ര ഒറ്റപ്പെടുന്ന, പ്രണയത്തിലും രതിയിലും അവഗണിക്കപ്പെടുന്ന, വിഷാദത്തിനപ്പുറം ജീവിതാർത്ഥങ്ങളുടെ ആഴമില്ലായ്മ തിരിച്ചറിയുന്ന മൂകയായ, കുറവുകൾ ഏറെയുള്ള ‘രാജകുമാരിയാണ്’ ചിത്രത്തിലെ നായിക. അവൾക്കാണ് കാമുകനായിമാറുന്ന ഒരു ഉഭയജീവി ശാപമോക്ഷമരുളുന്നത്. നായികയുടെ വാക്കുകൾ കടമെടുത്താൽ ‘അത് അവളെ’ കാണുന്നുണ്ട്. അവളുടെ ഇല്ലായ്മകളുടെയും കുറവുകളുടെയും മൂടുപടങ്ങൾ ഇല്ലാതെ അത് അവളെ മാത്രമാണ് കാണുന്നത്. അത്രയും ലളിതമായാണ്, ലാളിത്യത്തോടെയാണ്, ‘It’ എന്നത് ‘Him’ ആവുന്നിടത് അത് പ്രൊപ്പഗേറ്റ് ചെയ്യുന്ന, ചലഞ്ച് ചെയ്യുന്ന, മാറ്റിയെഴുതുന്ന Perceptions തുറന്നുകാട്ടിയാണ് Guillermo സൗന്ദര്യത്തിന്റെ പഴകിത്തെളിഞ്ഞ കാവ്യങ്ങളെ മാറ്റിയെഴുതുന്നത്. വലിപ്പച്ചെറുപ്പങ്ങൾ തീർക്കുന്ന ഗാഥകളേക്കാൾ വളരെ Balanced ആയാണ് സൗന്ദര്യത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയത്തെ ഇതുവഴി സംവിധായകൻ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

Pan’s Labyrinth-ലേത് പോലെ പൊളിറ്റിക്കൽ സബ്‌ടെക്സ്റ്റുകൾ ഈ ചിത്രത്തിലും ഉൾപ്പെടുത്തുവാൻ Guillermo മറക്കുന്നില്ല. അമേരിക്കയ്ക്കും റഷ്യയ്ക്കും ഇടയിലുണ്ടായിരുന്ന ശീതയുദ്ധത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ കണ്ടെടുക്കപ്പെടുന്ന ഉഭയജീവിയെ തങ്ങൾക്ക് ഉപയോഗിക്കുവാൻ കഴിയുമോയെന്നുള്ള ശ്രമം ആരംഭിക്കുകയും ഇല്ലെന്ന സാഹചര്യത്തിൽ അതിനെ ഒരു Intruder ആയിക്കണ്ട് ഒഴിവാക്കാനാണ് അവർ ശ്രമിക്കുന്നത്. Intruder എന്നതിനെ ഒരു ഓപ്പൺ വാക്ക്വം ആയി കൺസീവ് ചെയ്യുവാൻ സംവിധായകൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. ഇന്ന് സമൂഹം ഒരു ഇൻട്രൂഡർ ആയിമാത്രം സമീപിക്കുന്ന എന്തിനെയും, ആരെയും ഒരു നാണയത്തിന്റെ രണ്ട് വശങ്ങളും (ചിത്രത്തിൽ അധികാരത്തിന്റെ രണ്ട് വശങ്ങളായ രാജ്യങ്ങൾ ആണെന്നുമാത്രം) തിരസ്ക്കരിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അടയാളപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് സംവിധായകൻ. ഇന്ന് നിലനിൽക്കുന്ന സ്ത്രീത്വത്തിന്റെ, കറുത്തവരുടെ, ലൈംഗിക ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ, അഭയാർഥികളുടെ ഒക്കെ പ്രതിനിധിയായി തീരുവാൻ known-identity-ക്കപ്പുറം ഉപയോഗിക്കപ്പെടുവാനും ഇല്ലാതാക്കപ്പെടുവാനും വിധിക്കപ്പെട്ട ചിത്രത്തിലെ ആംഫിബിയന് ആവുന്നുണ്ട് എന്നത് സംവിധായകനായ Guillermo del Toro-യുടെ മിടുക്കാണ്.

സംവിധായകന്റെ ക്രാഫ്റ്റിനപ്പുറം ചിത്രത്തെ ജീവിപ്പിക്കുന്നത് എലൈസ എന്ന കഥാപാത്രത്തെ അവതരിപ്പിച്ച Sally Hawkins-ഉം സംഗീതം നിർവ്വഹിച്ച Alexandre Desplat-ഉം ആണ്. സംസാരശേഷിയില്ലാത്ത എലൈസയുടെ ജീവിതത്തിന് ആന്തരികമായ താളം തീർക്കുവാൻ, പൂർണ്ണത വരുത്തുവാൻ ഹോക്കിൻസിന്റെ അഭിനയമികവും ഡെസ്പ്ലാറ്റിന്റെ മന്ത്രികസംഗീതവും ഒരുപോലെ വിനയോഗിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. ക്രൂഷ്യൽ ആയ പലസന്ദർഭങ്ങളും പ്രേക്ഷകനിലേക്കെത്തുന്നത് ഇവ രണ്ടിന്റെയും തത്തുല്യമായ അവതരണത്തിലാണ്. കേവലം ചിത്രത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലസംഗീതം ആവുക എന്നതിനേക്കാൾ എലൈസയുടെ ‘ഡിസബിലിറ്റി’ ഇല്ലാതാക്കുകയാണ് ഡെസ്പ്ലാറ്റിന്റെ സംഗീതം ചെയ്യുന്നത്. അറുപതുകളുടെ സെറ്റിങ്ങിൽ രാത്രിദൃശ്യങ്ങൾ കൂടുതൽ മനോഹരമാവുകയും സംവിധായകന്റെ elegance തുടരുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. എല്ലാം പ്രതിധ്വനിക്കുന്ന സാലി ഹോക്കിൻസിന്റെ വശ്യമായ മുഖം ചിത്രത്തിന് പൂർണ്ണതയേകുന്നുണ്ട്.

വെനീസ് ചലച്ചിത്രമേളയിൽ പ്രീമിയർ ചെയ്ത്, ഗോൾഡൻ ലയൺ പുരസ്ക്കാരം നേടിയാണ് ചിത്രം പ്രേക്ഷകരുടേയും അനുവാചകരുടെയും ഇടയിലേക്ക് കടക്കുന്നത്. മിക്ക നിരൂപകപ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളും പോയവർഷത്തെ ഒന്നാമതെന്ന് വിലയിരുത്തിയ ചിത്രം ഇന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ച തൊണ്ണൂറാമത് അക്കാദമി പുരസ്‌ക്കാരങ്ങളിലും, 13 നോമിനേഷനുകളിൽ നിന്ന് 4 ജയങ്ങളോടെ മികവുപുലർത്തി. Paul Denham Austerberry, Shane Vieau, Jeff Melvin എന്നിവർ ബാൾട്ടിമോർ നഗരത്തിന്റെ അറുപതുകളുടെ ദൃശ്യങ്ങളിലേക്ക് ചിത്രത്തെ സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ട് Production Design ക്യാറ്റഗറിയിൽ ഓസ്‌ക്കാർ നേടി. പകരംവെക്കാനില്ലാത്ത സംഗീതമികവിന് Best Original Score വിഭാഗത്തിൽ Alexandre Desplat-ഉം വിഭിന്നകലകളുടെ മൂർത്തീഭാവങ്ങൾ സിനിമയുടെ വിഷ്വലിന്റെ ചാരുതയിൽ യോജിപ്പിച്ചതിന് Best Director വിഭാഗത്തിൽ Guillermo del Toro-യും ഓസ്‌ക്കാർ പുരസ്ക്കാരം നേടി. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, Dunkirk തുടങ്ങി എട്ട്‌ ചിത്രങ്ങളെ പിന്നിലാക്കി Best Picture-നുള്ള പുരസ്‌ക്കാരവും ഇന്നത്തെ ഓസ്‌ക്കാർ നിശയിൽ നേടിയെടുക്കുവാൻ The Shape Of Water-ന് കഴിഞ്ഞു. ഫാന്റസി ജനുസ്സിൽ തന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടതിന്റെ വിജയമാണ് ‘The Shape Of Water’-നുള്ളത്. പോയവർഷത്തെ ഏറ്റവും മികച്ച ചിത്രമായി ‘The Shape Of Water’ മാറുന്നതും ചിത്രത്തിനകത്തും പുറത്തുമുള്ള ഈ വിജയങ്ങൾ കാരണമാണ്.